Het begin 
Zoals de meeste goede ideeën in het leven, kwam het idee voor Moira onder het genot van een lekker drankje in de kroeg. In het voorjaar van 2012 zaten zes jonge dames van N.S.Z.V. de Loefbijter samen met een idee. Ze zaten vol in het studentenleven, toch miste er een aspect van verrijking binnen de vereniging. Toen het idee eenmaal bestond wisten ze welke taak voor hen lag, het oprichten van N.S.Z.V. de Loefbijter haar eerste damesdispuut, dit betekende: Stemmen winnen om een meerderheid te krijgen op de ALV en zo adspirant-dispuut te worden. En dat werden we! Op 19 juni 2012.
Achterliggende gedachte
Onze naam en filosofie werden bedacht, er werd gekeken naar leden die aan konden sluiten om een completere vertegenwoordiging van jaarlagen te krijgen. Toen is gekozen voor de naam Moira en haar achterliggende visie: Moira is een schikgodin uit de Griekse mythologie, die bestaat uit 3 sub godinnen. Klotho is de spinster, zij spint de levensdraad. Voor ons staat de levensdraad symbool voor het creëren van kansen. Lachesis is de subgodin die het lot toebedeelt. Zij rolt de gesponnen draad uit of houdt hem vast. Om te bepalen wat er gebeurt met iemands toekomst, trekt zij aan het lot. Voor ons staat dit symbool voor het lot dat ons bij elkaar heeft gebracht als dispuut. De derde sub godin is Atropos, zij snijdt de levensdraad door houdt daarmee iemands schepping in de gaten. Voor ons staat dit symbool voor het aangrijpen en vasthouden van kansen die we krijgen.
Tijd om onszelf te bewijzen
Hoewel de toegevoegde waarde van een dispuut duidelijk lijkt, was het bij de Loefbijter een uitdaging om dat aan te tonen. Wat hadden andere leden aan ons? Door het organiseren van verschillende activiteiten, zoals de legendarische vrouwenavond, de opening van het vloottraject en bovendien de drink-de-bar-leeg borrel hebben wij dit kenbaar gemaakt. Op 19 maart 2013 werden we aangenomen als eerste officiële damesdispuut van N.S.Z.V de Loefbijter met als oprichters Lisette Franchimon (Oerpraeses), Adinda Biesbroeck (Oerabactis), Iris Cadot (Oerquaestrix), Helma Dokkum, Nina van Kalker en Maude de Theije.
En toen konden we los
In de daaropvolgende vijf jaar hebben we een ongelofelijke veranderingen doorgemaakt. We begonnen met zijn zessen, druk met alles opzetten en bedenken, druk met beslissingen maken. Het jaar erna zijn we begonnen met onszelf extern profileren en door de jaren heen hebben wij een behoorlijke ontwikkeling meegemaakt. Er zijn leden gekomen en gegaan: in de jaren daarop zijn we gestaag gegroeid tot een hoogtepunt van 15, met daarna weer een daling door het afstuderen van de eerste lichtingen. Inmiddels zijn er 35 dames lid of reünist bij ons prachtige dispuut. De ontwikkeling was ook te merken in de dispuutsavond. Die verliepen van rustige avondjes met veel thee bij cafe Maxim, naar wat latere avondjes met speciaalbier bij de Opera, wat meer bier en dansen op de bar bij Brink (later Stadscafe Jan) naar Bascafé waar menig dispuutsavond dramatisch uit de hand liep en wijn per fles ging. Afgelopen zomer hebben we een tijdje bij Boules en Bites gezeten waar we lekker rustig konden jeu de boulen. We zijn daarna tijdelijk verhuisd naar Café van Ouds, om vervolgens de overstap te kunnen maken naar onze nieuwe stamkroeg: Nobel! Een soort gelijke ontwikkeling maakte onze externe contacten ook mee: waar we begonnen met een toevallig toernooi hier en daar via via, zijn er jaar naar jaar disputen bijgekomen met wie we een band hebben opgebouwd. Waar we de eerste jaren nog weinig borrelden met andere disputen, loopt onze agenda de laatste jaren steeds sneller vol en kunnen we het soms allemaal niet meer bijhouden.
Hetgeen in alle jaren echter niet is veranderd is het karakter van de leden. Hoewel er grote verschillen zijn in onze dames, zijn er bepaalde overeenkomsten die duidelijk zijn: vrouwen die hun mening niet over stoelen of banken steken, vrouwen die loyaal zijn aan elkaar, vrouwen die openstaan voor verschillen en vrouwen die hart hebben voor het dispuut: stuk voor stuk enthousiaste en bijzondere vrouwen.
Onafhankelijkheid
Het dispuut waar wij natuurlijk erg trots op zijn groeide in onze harten en in naamsbekendheid in Nijmegen. We blijven dromen, doorgroeien en blijven daarbij lekker onszelf. We gingen een grote sprong maken, we durfden het aan.
Iedereen die ons als dispuut of individu een beetje kent hoort het ons al roepen:
“Ik ben een sterke onafhankelijke vrouw!”
Het werd tijd om dit werkelijkheid te maken, dus sinds 10 januari 2018 zijn wij onafhankelijk geworden. We zijn sterke onafhankelijke vrouwen en samen gaan we door. Nu zijn we al bijna 5 jaar onafhankelijk en we kunnen niet wachten op onze tweede lustrum.